Ouders met een groot verlies

Wat moet je zeggen en kun je het begrijpen?

Het is misschien een beetje een raar begin van een blog, maar het is wel een belangrijke opsomming. Er bestaat namelijk geen “maar tenminste” bij het verliezen van een kind. Het verliezen van een kind doet voor ouders ontzettend veel pijn. Of het nu een vroege of late miskraam is, hetzij in de buik of al in de armen, het blijft altijd pijnlijk.

Wanneer je er goed over nadenkt zijn er zoveel dingen die ouders niet meemaken als een kind sterft na de bevalling of tijdens. Een leven dat niet zal worden geleefd, de eerste stappen die niet worden gezet, de kleding die niet zal worden gedragen. Een lege buik, een lege wieg, twee lege armen en een liefde die in de verstikte borst blijft. Het is een pijn die pijn doet in de borst, pijn doet in de ziel en vooral zorgt voor veel tranen.

Als je niet weet wat je tegen een rouwende moeder of vader moet zeggen, geef dan een stille knuffel of een “Het spijt me zo, ik ben bij je”.

Ouders met een groot verlies

Nu even terugkomend op de voorbeelden die bovenaan deze blogpost staan. Als je niet weet wat je tegen een rouwende moeder of vader moet zeggen, geef dan een stille knuffel of een “Het spijt me zo, ik ben bij je”. Vooral het klaarstaan voor de ouders is heel belangrijk. Wat je in geen geval mag doen is het minimaliseren van het probleem, onder welke omstandigheden dan ook. Het verliezen van een kind doet pijn en wanneer de ouders de indruk krijgen wat er gemakkelijk over wordt gedacht, doet het verlies juist meer pijn. Uiteraard is de bedoeling altijd goed, je wilt mensen helpen het een plek te geven, maar als je niet weet wat je moet zeggen kun je beter in stilte blijven.

Het verlies een plek geven is heel lastig voor de ouders. Uiteindelijk vind het een plek, maar zal het altijd een wond blijven die van tijd tot tijd zal zorgen voor tranen. Het is een wond die niet zal genezen en daarom moeten ouders leren leven met de pijn. Het is namelijk een gebeurtenis die ouders tekent voor het leven.

Pijn en liefde vormen mensen tot wie ze zijn. Pijn kan een mens dan ook transformeren. De pijn uit een verlies van een kind kan aanvoelen als een zware strijd. Een strijd die altijd gevoerd zal worden. Dat is geen zwakte, het is een feit. We streven ernaar vanaf de dageraad uit bed te komen en een andere dag tegemoet te treden. We streven ernaar te blijven leven, omringd te worden door mensen en te werken. Om de herinneringen onder ogen te zien die altijd in je opkomen, een andere baby te zien en de onze niet in onze armen te hebben.

Het verliezen van een kind doet pijn en zal voor altijd pijn doen. Respecteer dus de strijd die ouders elke dag voeren. Een strijd waar wij als ouders helaas ook aan verbonden zijn. Wij, moeders en vaders van overleden baby’s zijn de sterkste personen die je kunt kennen.

De zware strijd die wij elke dag voeren is zwaar en maakt ons sterker. We worden getransformeerd door pijn en geleid door liefde.

Heeft u dit ook meegemaakt of kent u ouders met een groot verlies, dan kunt u deze blogpost met hun delen. Voor ouders hun verwerkingsproces heeft Make A Memory ook een groot onderdeel: Lees hier meer over Moeilijke Periodes in het leven & Fotograferen van een overleden kindje