Ouders met een groot verlies
Wat moet je zeggen en kun je het begrijpen?
“ Maar het was tenminste in het begin.”
“ Maar hij leed tenminste niet. “
“ Maar je had tenminste geen tijd om van hem te houden. “
“ Maar hij leefde tenminste niet om te lijden. “
“ Maar het kwam tenminste niet met problemen. “
“ Maar het was tenminste niet later. “
“ Maar je bent tenminste nog jong. “
“ Maar het is tenminste lang geleden. “
“ Maar je bent tenminste in orde, ik zou het niet uitstaan. “
“ Maar je hebt tenminste andere kinderen. “
“ Maar je kunt tenminste andere kinderen krijgen. “
Kiyan-Dean Alexander
Het is misschien een beetje een raar begin van een blog, maar het is wel een belangrijke opsomming. Er bestaat namelijk geen “maar tenminste” bij het verliezen van een kind. Het verliezen van een kind doet voor ouders ontzettend veel pijn. Of het nu een vroege of late miskraam is, hetzij in de buik of al in de armen, het blijft altijd pijnlijk.
Wanneer je er goed over nadenkt zijn er zoveel dingen die ouders niet meemaken als een kind sterft na de bevalling of tijdens. Een leven dat niet zal worden geleefd, de eerste stappen die niet worden gezet, de kleding die niet zal worden gedragen. Een lege buik, een lege wieg, twee lege armen en een liefde die in de verstikte borst blijft. Het is een pijn die pijn doet in de borst, pijn doet in de ziel en vooral zorgt voor veel tranen.
Als je niet weet wat je tegen een rouwende moeder of vader moet zeggen, geef dan een stille knuffel of een “Het spijt me zo, ik ben bij je”.
